Konuya nereden başlayacağımı bilmiyorum. Ama bir gün bu cümleleri yazabilme cesareti elde edebilir miydim diye çok düşünmüştüm. Eğer şu an yazabiliyorsam da inanın cesaretli olduğumdan değil. Artık bunlarla yüzleşip özgürleşebilmek için yazıyorum. Belki de bir nevi içinde bulunduğum o cehennemden bir nevi kurtulabildim diye şu anda biraz onun verdiği hem rahatlık hem de melankolik bir üzüntü ile yazabiliyorumdur. Ama içimden bir şeyler koptuğuna, bazı şeylerin gittiğine, birçok hissimin öldüğüne de inanıyorum. Evet gerçekten öldüler. Son zamanlarda hiçbir şeye şaşırmıyor, iyi kötü denilebilecek hiçbir duruma karşı bir tepki veremiyorum. Ruhum çekilmiş gibi ama yine de yazarak bir nebzede olsa belki farklı bir şeyler hissedebilirim diye yazıyorum işte.
Gerçi kim bu yazdıklarımı önemseyecek, kim alıp okuyacak ona da pek ihtimal vermiyorum. Ama yine de yazıyorum işte. Belki de sadece kendim için yazıyorum.
Ben Ayşe 16 yaşındayım. Yani daha açık konuşmak gerekirse 16 yaşındaydım ve adım Ayşe idi.
Şu an ise sadece ne olduğumu bilmeyen bir varlık, bir tür canlı  ya da kadın mıyım demeliyim. Yoksa sadece insan mı? Hangi kalıba bürünmeliyim. Size temin ederim ki hiçbirinden emin olamıyorum.
Daha doğrusu hiçbiri de olmak istemiyorum.