Daldığım kök indiğim yaprak sustuğum sebep için
Suyu büyüttüm nergisi açtım kimse değilim

Bir vakitler çok uzun zaman önce evvelden beri
Henüz sureti yokken azalan ellerimin
Henüz gecenin karnına düşmemişken
Belki biraz daha yürürüm diye çıktığım bu dünya
Belki biraz kendimde kaldım belki çok defa
Adını unutmuş bir ağrıda eğri durdum
Boynumu kâğıda sürdüm uzandım oraya
Yazdıkça inledim yazdıkça bu azaptır diledim
Alnımın atlasında dolaştım belki bir yüzyıl
Gölgeme indim gövdemi seyrettim harcımı döktüm
Döndüm kendi pergelimle çizdim dilimin çemberini
Kumaş verdim mürekkebe suya terziydim

Dedim üzerimde taşıdığım bu ten benim değil
Dedim değilim kendimin içinde bir kimse