Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran kurucu kadronun Türkçü yönü, idealleri, Türkçülük istikametinde geliştirdiği faaliyetler, bu mefkûrenin doğuşu ve gelişimi, Türkçe ibadet teşebbüsü, Türk tarih tezi, Güneş dil teorisi...  velhâsıl Türkçülük ideolojisinin farklı tezahürlerini inceleyen çok sayıda çalışma mevcuttur. Kemalizm’in sacayaklarından birini oluşturan Türkçülüğün “dini/Müslümanlığı Türkleştirme” teşebbüsüne yönelik tespit ve tahliller sunan bir kısım çalışmalar da kaleme alınmıştır. Fakat bu adımların mütemmim cüzü olan “mezhebin Türkleştirilmesi” yahud Mâturîdîliğin “resmî Türk mezhebi” olarak inşasına yönelik bugüne değin maalesef herhangi bir çalışma gerçekleştirilmemiştir. Halbuki bilhassa son onlu yıllarda türlü seküler anlayışların Mâturîdîlik adı altında pazarlanmaya yeltenildiği, laiklikten demokrasiye, feminizmden her türlü güncel temayüle, anakronizme düşmek pahasına Mâturîdîlik sosu bulanmaya çalışıldığı ehlince mâlûmdur. Elbette bu teşebbüslerin belli bir arka planı, tarihi, beslendiği bir zemin ve gelişim süreci bulunmaktadır. Mâturîdîliği 1000 yıldır algılandığı ve anlaşıldığı, Ehl-i Sünnet’in omurgası olan çizgisinden farklı bir takdimle sunmaya yeltenen son yüz yıllık zaman zarfında sarf-ı kelam eden zevatın bunu hangi gerekçelerle ve hakikate ne derece uyumlu olarak sürdürdüğünü gözler önüne sermek, bilhassa Mâturîdîlerin sırtında bir borç ve elzem bir vazifedir.