Savaşlar var, insanlar ölüyor

Mermiden ya da açlıktan

Bedeni yaşamayı başaran bir kız

Erken yaşta evlendirilip ölüyor

Ya da kutyut bir yerde...

Yaşlı bir dede huzur evinde şiddete maruz

Ya da kimsesiz bir çocuk kimseye dede diyememiş yuvada

Doğada bir canlı benim kıyafetimin bedelini ödüyor canıyla

Yaşatan orman tüm canlılarıyla benim yaktığım cehennemde

Ülkemde güneş doğuyor

Sokakta uyumuş bir çocuğun üzerine.

Üzerine donmuş sarkıtlardan sular damlıyor.

Tüm bu olaylar içinde sağa sola çarparak yürürken

Dünyanın adaletsiz olması

Benim de buna göz yumarak adeletsizleşmem anlamına gelmiyor.

Nefes alıyorsak yapabileceğimiz bir şeyler var demektir.

Kafamızı çevirmemiz, televizyonu kapatmamız

Bu vahşetin yaşanmasına engel değil

Büyük bir projede yer almak belki bir başlangıçtır.

Ancak insan olmaya başlamanın doğru projesi, zamanı ya da yeri olamaz.

Tüm bunları yazdığım gün

Afrikada 24 bin çocuk açlıktan öldü ve her gün aynı rakam tekrar edecek

Şimdi alışmalı mıyım rakamlara,

Güçsüzlüğümün arkasına saklanıp kapatmalı mıyım gözlerimi

Ya da dışarıdan yükselen çığları bastırmak için sanal gündemler mi bulmalıyım?

Bunların hiçbiri ben ya da sen yada biz olamayız.

İnsan kalan yönüm insan olmayan devam et diyor.

Ve biliyorum ki

Birlikte çok güçlüyüz,

Birlikte çok güçlüyüz,

Birlikteyken birlikte nefes almaya devam edebileceğiz.

Var mısın?