Etrafımızda giderek betondan dağlar yükselirken, bir toprak parçasına ayağımızı basamadan aylar geçirince, içimizde keskin karmaşalar yaratmaya başlayan titreşimler. Giderek daha yorgun kalkılan yataklar, daha hevessiz başlayan sabahlar.Bitti de kurtulduk dedirten gün batımları oysa gökyüzü hep aynı yerde duruyor, dünyanın henüz yok etmeyi başaramadığımız kuşları, ağaçları, onları saymamızı bekleyen yıldızları dışarıda bir yerlerde bizi çağırıyor.

Sarılmak için, avutmak için, hayatın güzel olduğunu hatırlatmak için.* Gözlerimizi kör, kulaklarımızı sağır eden bu gürültülü ve hızlı hayatın içinde sahip olamadıklarımıza odaklanarak, bize verilenleri fark edemeden ömrümüzü harcıyoruz. Kedi Gözü, bardağın boş tarafına karşı yazılmış bir manifesto gibi.Sedef Erken, hayatın anlamlı ve güzel yanlarına işaret ederek etrafımızdaki uğultudan sıyrılmak, kargaşadan uzaklaşıp kendimizle buluşmak için bir şeyleri yeniden hatırlamaya çağırıyor bizi. Yaşama değer katan küçük ayrıntıları, gözümüzün önünde durduğu halde fark edemediklerimizi anlatıyor.