Roman û çîrokên me yên dirêj li ber Keça Kapîtan xav dimînin ku em wan bidin ber hev. Saxikî û nermokî digêhije daraxek wusa bilind ku rastî jî wek tiştekî lihevhanînî û karîkatorîzeyî dixuye. Cara yekem e ku bi rastî jî karakterên ûris derdikevin holê.

Gogol

Ey welatê dûr û xweşik

Ey welatê ji bo min biyanî!

Ne bi daxwaza dilê xwe hatim vir

Û ne jî li ser pişta kehêlê xwe.

Agirê xortaniyê û mijdûmana meyxaneyê

Ev xortê dilêr, ango ez hanîme vê derê.

(Sitranek kevin)

“Keça Kapîtan” xweş dide xuyakirin ku Pûşkîn li ser rêyeke realîst bûyerek dîrokî bi pêjnên evîneke piçûk dihûne. Ev babetê nivîsê jî ne tenê ji bo wî, herweha ji bo hemû nivîskarên wê demê jî dibe şopeke nû. Hêj di pey wî re jî li Ûristanê nivîskarên mezin wek Tolstoy û Dostoyevskî, car bi car vegeriyane ser berhemên wî û xwendine ku bizanibin ka çarçova çîrokên weha çawa û bi çi awayî têne hûnandin.

Pûşkîn Keça Kapîtan bi salekê beriya mirina xwe dinivîse (1836). Piştî ku ev werdigere gelek zimanan, bandoreke mezin li edebiyata dunyayê jî dike. Û dibêjin ku Tolstoy ji ber vê bandorê, berhema xwe ya bi navê “Şer û Aşîtî” nivîsiye.

Hesenê Metê