Bomboş bir düzen…
Issız oda…
Dönüp dolaşıp aynı noktaya geldiğim düşünceler
silsilesi…
Belki hayatımın en güzel günleri belki rotayı değiştirip
en güzel günlere kapı aralama vakti.
Titreyen ellerimi, yalnızca ıslanmış kirpiklerimi
kurutmak için kullandığım, boş döngülerin gerçekleştiği bir
zaman dilimi.
Bekliyorum…
Öylece bekliyorum.
Biliyorum, beklemek insana bir şey vermez.
Zira hayat bana güçlü olmayı öğretti. Asla pes
etmemeyi, sadece ondan istediğimizi vereceğini…
Ancak benim öğrenmeyi atladığım bir şey vardı: Bazen
hiçbir sebep yokken kaybedebilir insan. Aslına bakarsan
her şey mükemmeldir, kazanmak için tüm hazırlıklar
bitmiştir fakat kaybetmek gerekir ve kaybederiz.
Çünkü biz bilmeyiz lakin kaybetmek çoğu yerde pek
çok şey kazandırabilir.
Ve ben kazanmak için kaybettim.
Tüm serüvenim bundan ibaret.