Babalarının yanından ayrılmadan önce iki kardeş birkaç kazı sevmeden edemediler. Kazları öylesine seviyorlardı ki onları adeta arkadaşları gibi görüyorlardı. Çünkü anne ve babaları onlara hayvanları, ağaçları sevmenin ve korumanın ne kadar önemli olduğunu öğretmişlerdi. Hatta babaları devamlı olarak “Çocuklar hayvanları, ağaçları, doğayı sevenler ve koruyanlar insanları da severler. Ama hayvanları, ağaçları ve doğayı sevmeyip korumayanlar, insanları da sevemezler,” diyerek onlara hep sevgiyi ve merhameti aşılıyordu.

İki kardeş kazları sevdikten sonra geldikleri gibi el ele tutuşarak geri döndüler.