“Ben bir acı gözle görülmeden nereye koyulur nasıl taşınır bilmiyorum. O yüzden kendimi gözle görülemez yerlere saklayıp duruyorum. Çok sevdiğiniz bir eşyayı kaybetmemek için bir yere saklayıp sonra sakladığınız yeri unutursunuz ya hani, iki yıldır benim kendime uyguladığım tarife bu. Kendimi büzdüğüm kolilerin üzerine kırılır yazmadığım için kafa göz kalmadı. Parçalarım şehrin bin yerine dağıldı. Kimisi kayboldu, kimi geri takılsa bile hiçbir zaman eskisi gibi çalışmayacak. O yüzden biri öldükten sonra “kaybettik” demek çok saçma geliyor bana. Çünkü kaybolan bir şeyin bulunabilme umudu vardır. Babam öldü ve onu gömdük. Bulunamaz. Ölüler kaybolmaz geride kalanlar kaybolur. Ben mesela kayboldum.” 
Kayıp ilanıma koyacak tek kare fotoğrafım olmadığı için bu romanı yazıyorum.