..... Zemin, kaygan yerlerini sildikçe ayna gibi parlıyordu. Güneş̧ battıkça eşyalar hüzünle ışıldamaya başlamıştı. Yorulmuştum masanın başına geçtim tüm alanı gözlerimle teftiş̧ ettim. Her yer pırıl pırıldı. Abajurların parlak ışığı evin sessizliğini daha çok gün yüzüne çıkarır gibiydi. Bir süre sandalyede hiç kıpırdamadan oturdum. Kaygan zeminde oğlum Hasan’ı koşarken hayal ettim. Ayak sesleri mutfağa yönelmişti Adeta uçuyor gibiydi