Son zamanlarda kendimi kapkaranlık bir tünelin içinde gibi hissediyordum. Her yerden sesler geliyordu ama ne bir çıkış ne de ışık vardı. Gittikçe karanlığa alıştım, sevdim kar anlığı ama bir süre sonra o karanlık beni boğmaya başladı. O çok sevdiğim karanlıktan çıkmam gerektiğini o tünelde bir çıkış aramam gerektiğini anladım. Kolay oldu mu? Hayır hiç kolay olmadı. Hatta o kadar pes ettim ki artık ışığı göremeyeceğimi düşündüm. Ama yanıldım. Çünkü her karanlığın sonunda bir ışık vardı. Belki bizim o ışığı görmemizin vakti gelmemişti daha ama her karanlığın sonu bir aydınlığa çıkıyordu. Yeter ki pes etme yürümeye devam et. Etrafınız karanlık diye yürümekten korkarsanız ışığı bulamazsınız. Boş verin kapatın gözlerinizi o karanlıkta yürüyün, aydınlığı bulana kadar durmayın. Biliyorum çünkü her tünelin sonu elbet bir ışığa çıkar.