Her şeye rağmen Karamelia’yı seviyordu. "Daha başka ülkeler var mıydı, ya da onlar nasıllardı?" Bu soruların yanıtlarını bilmiyordu; olsun ne çıkar...Sahile uzanan yolun iki yanındaki masmavi ağaçların üzerine inip kalkan çok renkli, çok sesli kuşlara gülümseyerek baktı. Her zamanki gibi bütün gökyüzünü örten ince bulutların ardından sabah güneşi varlığını duyuruyordu. Adanın çevresindeki kayalar mor giysilerini giymişlerdi. Soluklandı, ilkbaharda "kenze"ler açtığında onların kırları saran kokusunu duyar gibi oldu."Başkalarının duygularını anlamak zor ama ben burada yaşamaktan mutluyum," dedi kendine... Küçük bir çocukken öğrenmişti güzelliklerin, mutlulukların bedelsiz olmadığını, oyunu kurallarına göre oynamak gerektiğini... Nepa için yaşamak, bildiklerini ve aklından geçenleri kendine saklamak olmuştu hep.