“Manevi bakım yazısını görüp içeri girdiğim gün, hayatımın en zor günü idi. En dipte olduğum gündü, doktorum bana `Ne kadar zamandır hastasın?` diye sordu. On iki ay, dedim. Pankreas hastaları en fazla iki yıl yaşar, dedi. On bir ay ömrümün kaldığını öğrendiğimde eşimin ve benim hastane başımıza yıkıldı. Eşim dışarıda ağlıyordu ve ben o esnada bu yazıyı gördüm ve içeri girdim. Sizinle görüştükten sonra öyle rahatladım ki dışarıda beni ağlayarak bekleyen eşim, şaştı kaldı. Bu kapıya hayran kaldım, herkese söylüyorum. Hastaneye gittiğinizde manevi bakım kapısı açıksa girin, gönlünüz de açılacak, diyorum. Benim bu odayı görmem ve girmem Rabbimin bana bir lütfu oldu”.