Bugünlerde buluşuverdi kalemim, kağıdımla yine.
Ve yüreğim;
Harf harf, hece hece soluyuverdi.
Hani olmasaydı bunlar
Unutulup gidecekti; duygular, düşünceler.
Kalemimin Gölgesinde kağıdım,
Ruh ve beden gibi; sözde öz gibi...
Kuruverdiler dostluklarını, ölümsüzcesine...
Mürekkebi aşk, kağıdı evren ve insan olan kalemim.
Hiç düşman olur mu dostluğu
Kalemimin Gölgesinde kağıdım.
Bu dostlukta neler söylenmedi ki:
Öyküler anlatıldı çeşit çeşit...
Şiirler okundu duygu yüklü...
Yıldızlar ötesine...
Hani derler ya; baharı bahardan,
İnsanı insandan sormak lazım.
Yazılanları da okurdan.
Hey kalem ve kağıda aşık olan dostum!
Kalem gibi, kağıt gibi bir dost, zarar verebilir mi hiç insan olana!
Kökü toprak; dalları umut veren yaşama.