İnsan hayata hep üç nokta koyarak başlar aslında farkına varmasa da. Önce düşünür sonra üzülür ama yine de umut eker kaldırımlarına. İnsanın kendini tanımasından ziyade tanıtması daha da güçtür. İşte tam da bu yüzden… Kendinde yaşadığın anları benimde yaşadığımı bil diye. İnsan kendine ağlarsa bu yalnızlık değildir beni burada duy diye.
Göz kapaklarının uykuya hasret kaldığı gecelerde. En hisli zamanlarında sana sesiyle iz bırakanların sözlerinde boğulduğun sessizliklerinde. Güneşi pencerene doğuruncaya kan çanağı gözlerini uykuya bürü diye…
Kalbine sakinliği öğret. Yaşamanın lezzetini kendinden esirgeme diye. Çocukluğunu büyütmek için daha kaç köy gezecek bu yorgun bedenin. En hisli, en ağlamaklı, en çaresiz ve de en mutluluğa gebe anlarında şu kapağı arala ve bir nefes al diye bu kitabı yazdım.