*(…) Kadir bir şair. Estetiğiyle, lirizmiyle, yaratım gücüyle, iklimiyle bir şair. İkincisi; eskilerin deyimiyle, velut (üretken) bir şair.Yaşı henüz kırk demeden, beş kitap yayımlamış. Üçüncüsü; lirik bir şair. Kendine has bir lirizmi kullanıyor. Toplumcu bir şairin lirik bir söylemi yakalama şansı genellikle azdır. Çünkü; toplumcu edebiyatın kendi iç örgüsü, iç dinamiği genellikle lirizm karşıtı birtakım söylemleri, şiir dillerini ön planda tutmayı gerektirir.Ama, hem toplumcu, hem lirizmi yakalayan bir şair, bence önemli bir şairdir. Bu, benim kendi beğenim olabilir; ama, başka şiir severlere,dergilere de yansıyan bir beğeni. O nedenle, üzerinde ciddi olarak durulması gereken bir beğeni…* Behçet Aysan, (Sanat Kurumu, 19 Ocak 1993)

*Karşılıklı konuşma ya da bir iç dökme rahatlığında, doğallık ve yalınlıkla yazılmış şiirler. Dize yapısı ve ses örgüsü bu rahatlığın düzyazıya dönüşmesini engelliyor. Yaşam ve ölüm olgularının sorgulandığı, yaşama sevincinin ağır bastığı, insanca bir yaşama özlemin dile getirildiği bir şiir dünyası.* Ataol Behramoğlu,
(Büyük Türk Şiiri Antolojisi, 2. Cilt, Sosyal Yayınlar, 6. Basım, 2001)

*Toplumcu bir şair A. Kadir Paksoy. Ancak, toplumcu olacağım diye, toplumun acılarına tanık olacağım diye şiirin hakkını yiyen bir şair değil. Şiirlerinin hepsi alt alta sıralansa, şiirin hakkını yediği pek az şiir kalır… Bağıran bir şair değil. Hattâ toplumun bam teline bastığı şiirlerinde bile, toplumun ar damarına bastığı şiirlerinde bile bağırmıyor. Dervişçe söylüyor söyleyeceğini… Öyle büyülü, hülyalı, bulutların arkasında, yanına erişilmez, katına ulaşılmaz bir dünyanın adamı gibi görmüyor kendisini. Ben de öyle görüyorum. Öyle olduğunun kanıtı da var: *benim dizelerim / şırıltıları gibidir bir derenin / akarlar / kıskanmadan çağıltılarını / büyük nehirlerin* diyor. Yani, kendinden önceki şiir dünyasının mirasçısıdır A. Kadir Paksoy. Yunus’un da, Aragon’un da, Nazım’ın da… mirasçısıdır. Onlar, büyük ırmaklarıdır şiir evreninin.*
Ümit Sarıaslan, Kıyı Kültür ve Sanat Dergisi, Nisan 1993