Neredeyse dört gün yürüdük. Her durduğumuzda bir yaprak sesiyle aceleyle kalkıp önce saklanıp sonra da yola devam ettik. Annem sürekli, ‘Dua edin kızlar ve ne olursa olsun birbirinizden ayrılmayın, hep yan yana olun sevinç ve üzüntülerde. Çünkü kan kanı tanır ve iyileştirme gücüne sahiptir,’ deyip dururdu. ‘Unutmayın kızlarım, bizi ve ailemizi yaşatın. Ne olursa olsun bize kültür olarak yakın olan ülkede kalmaya çalışın. Her zaman yabancı olacaksınız ama en azından küfür edemeyeceklerdir çünkü insanoğlu kendine az da olsa kültür yakınlığı var ise asla küfür etmez.’