Zaman ne muazzam bir gerçeklikti. Kayıp giden anlar, saatler ve dakikalar ne büyük bilinmezlikti? Akıp giden zaman; ruhumuzdan ve bedenimizden “yaş” almaya devam ediyor. Zamanın izafi olması, ruhumuzun yaşını da izafi yapmaz mı? Bazen kendimizi yaşadığımız ana ve zamana ait değilmiş gibi hissetmez miyiz? Bedenin yaşı, üç aşağı beş yukarı belli; peki, ruhumuz kaç yaşındaydı?