AZİZİM İKİ GÖZÜM

Akıp giden zamanları da aradığım yok,
Peki, bu koşturmam da niye!
Neyin peşindeyim bilmiyorum,
Yoruluyorum bir şeyleri aramaktan,
Bir yerde durmak istiyorum,
İçim içime sığmıyor, nedenini bilmiyorum.
Nedenini bilmediğim bir sevinç kaplıyor içimi,
Bir yolcu bekler gibiyim, kim gelecek, kim?
Sadece bir yeni ilkbahar geldi,
Geçmiş baharlara benzemeyen,
Sanki bir buluşma öncesindeki heyecan,
Kalbim bir başka türlü atmada yeniden.
Şimdi nereden çıktı bilmem, kırmızı karanfil almak?
Çivit mavisi gömlekleri çıkarmışım arşivden,
Bilinçsiz davranışlarım nüksetti fark etmeden.
Kalp şekilli kol düğmelerini bulup çıkarmışım,
Kravat iğnesi takmışım yıllar sonra,
İstasyon Caddesi’ne nasıl geldiğimi bilmiyorum.
Hani bu yolda tam üç yıl liseye gidip gelmiştim,
Sanki yabancı bir yerde gibiyim şimdi,
Elimdeki kırmızı karanfili fark edip, çöpe attım,
Hatırladım birden, içime doldu bin bir hüzün,
‘Bu ne hal’ deme, ben söyleyeyim, gülme sakın,
Beni ilkbahar çarpmış güzelim, azizim, iki gözüm.

Zekeriyya BİCAN