Bugün İslam dünyasında temsil edilen dini kimliğin genelde gelenek göreneğin veya statükonun yönlendirdiği kültürel bir Müslümanlık olduğu aşikardır. Bu kültürel Müslümanlık kendilerini Müslüman olarak tanımlayan insanlar arasındaki farklı din, kitap ve peygamber algılarını yönlendirmektedir. Kur’an diri olanları uyarıcı ,yol gösterici bir başvuru kitabı ve hidayet rehberi olmaktan öte, ya ölülerin arkasından okunan ve manevi tatmin aracı olarak görülen dokunulmaz bir kutsal kitap ya da sosyal hayatla irtibatı koparılmış ve statükonun rasyonel liberal ve seküler yapısını meşrulaştırma aracı olarak okunup yorumlanan bir kitap haline getirilmiştir. Dinin bir diğer temel referansı Allah Resulü de hayatı anlama algılama ve yaşama konusunda bir rehber , yol gösterici ve kendisine itaat edilmesi gereken bir önder olmaktan çok ya doğaüstü , ulaşılmaz bir varlık gibi yada Kuran’ı insanlara getirip tebliğ ettikten sonra görevini tamamlamış ve Müslüman yaşamında bir etkisi kalmamış olan bir postacı konumuna sokulmuştur.

Bütün bunların arkasında yatan önemli neden Müslüman kimliğinin asli referanslarıyla irtibatının kopartılmış olmasıdır. Bu irtibatın doğru şekilde yeniden kurulması gerekir. Dinin anlaşılması ve Allah katında makbul bir kimliğin inşasında aklını kullanan fehmeden ve inanan bir birey olarak insanın hakikate dair izlemesi gereken doğru bir yol , yöntem ve usul oldukça önemlidir. Dinin temel kaynakları inanan insana hayatı anlama ve yaşama konusunda temel başvuru mercii olarak Kur’an’ı ve Allah Resulünü örnek göstermektedir. Akleden , tefekkür eden bir birey olarak Mü’min kişi Allah’ın kitabına ve Resulünün sünnetine riayet etmekle mükelleftir. Bunu gözetmek ve bu iki referansla yani Allah’ın kitabıyla ve Resulünün sünnetiyle doğru bağlantıyı kurmak usulün temel ilkesidir.