Dünya denen yuvarlak küre, çakalların dans etmesine müsait hale getirildikçe, namusluların rahat etmesi mümkün olamayacak gibi görünüyor. Ağalar, patronlar, şeyhler garibanın omuzlarında çöreklenmiş birer yılan kangalı gibi kan semirdikçe şişiyorlar. Bir türlü doymayan bu kemirgenler semirdikçe dünyayı omuzlarında taşıyan tabakayı yokluğa mahkûm bırakıyorlar. Sömürünün olmadığı düzen oluşana kadar, Asaf hoca gibi öğretmenlere hep ihtiyaç olacaktır. Namussuzlara ancak yine namuslular dünyayı dar edecekler. Patron işçiyi, ağa köylüyü, şeyhler dini sömürdükçe yerküre rahat yüzü göremeyecektir.
Gayret namusluların, sömürü namussuzların işidir.