Çocukluğumu ilmek ilmek dokudum, hece hece okudum. Büyüttüm, eğittim, öğrettim gençliğin eline verdim. Umudu büyük büyük avuçlarımda tuttum, hep yeşil kalsın diye. Güven olmazsa olmazdı, sıkı sıkı tutundum güç aldım, hayatı en güzel yaşarım yeter ki "GÜVEN" beni terk etmesindi.

Nerden bilebilirdim ki bir gün güvenin sırtını dönüp gidişi olan dönüşü olmayan bir yola gideceğini, burnunun dikine dikine ardına bakmadan gideceğini? Öylece çarnaçar ardı sıra bakakaldım öylece. Hep çareler insanın kendisinde değil midir? Ben de öyle yaptım.

Bir gece vakti kendimi verandanın bir köşesine attım, sedire oturdum. İlk akşamdan geceye şavkı vuran Ay ışığında kırılan yüreğimi ikna etmek için yalvarıp yakarmaya başladım.

ETME:

Issız çölde Kerem`in Aslı`sı olayım.

Ferhat`ın deldiği Şirin dağın olayım.

Elindeki bağlamanın Teli, mızrabı olayım.

Hayata küsüp de yüz geri etme,

Gecenin hükmünde

Yıldızın, Ay`ın olayım

Suyun yetmediği

Kerbela`da çölün olayım

Türkü türkü dile gelen

 Name olayım

Kendine küsüp de yüz geri etme...