“İnsanoğlunun ihtiyacı; incir yaprağını giysi yaptığı dönemdeki kadar yalın olmak, bir hırka ve bir lokma ile gönlü dolup taşan Yunus Emreleri, Mevlanaları örnek alarak, ömrünü güzel-likten iyilikten yana harcayarak geçirmektir.”

Her şey küçük bir dokunuşla başladı, teni aşıp yüreği titreten, öze değen bir dokunuş…  Üstelik bunu yapan bir büyücü değil, sadece bir insandı, başkasının derdiyle yan-an bir insan…

Küçük terapi grupları şeklinde kurgulanmış bu kitap; insanın insana olan ihtiyacını an-latıyor, yardımlaşmayı, dokunuşu… Maddi ihtiyaçları gidermek kolaydır, çünkü ilk onları fark ederiz. İçinde depremler yaşayan birini girdiği bunalımdan çekip almak enkaz altında kalan birini kurtarmaktan daha zordur. Böyle biri güçsüzlüğüne, acizliğine sarılır. Bulunduğu yerde yer bitirir kendini; fark edilmeyi bekler, değer görmeyi…