Türkiye`de Arapça, uzun yıllar boyunca Osmanlı medrese eğitimi geleneğinin tesiriyle ve daha çok ilmi ve edebi kitapları okuyup anlamaya yönelik olarak dilbilgisi ve tercüme dil metoduyla öğretilmeye çalışılmıştır. Fakat ne yazık ki Arapça, öğretimindedilin okuma, yazma, dinlediğini anlama ve konuşma unsurlarına yönelik dört temel beceri açısından kullanılabilirliğini artıran iletişimci yaklaşıma dayalı öğretme metotları çok etkin bir şekilde kullanılmamıştır. Bunun neticesinde klasik Arapça kaynakları okuyup anladığı halde, Arapça bilgisini günlük hayatta kullanamayan nesiller yetiştirmiştir. Hatta dili akıcı ve etkin bir şekilde kullanabilmeye yönelik bir eğitim tarzından geçmemesi nedeniyle pek çok Arapça emektarında Arapça konuşmanın bir fobi haline geldiği göz ardı edilemeyecek bir gerçektir.

Cumhuriyet Türkiye`sinde 1950`lerden bu yana Arapça`nın öğretildiği ilk resmi kurum sayıları şimdilerde 700`ü aşan İmam Hatip Liseleri olmuştur. Yıllar boyu azımsanamaycak bir zaman ve emek sarf edilerek İmam Hatip Lisesi eğitimi boyunca öğrencilere hatırı sayılır bir düzeyde Arapça Arapça dil becerisinin kazandırılması hedeflenmiştir. Ancak bu hedefe ulaşılmış mıdır? Hedefe ulaşma yolunda ne gibi mesafeler kat edilmiştir? Arapça öğreticileri dil öğretiminde hangi metot ve teknikleri kullanmışlardır? Hangi kaynak ve materyallerden faydalanmışlardır? Uygulama aşamasında ne gibi sorunlarla karşılaşmışlardır?  Daha nitelikli bir Arapça öğretimi için mesleğe yeni atılanlarla atılacak olanlarla paylaşabilecekleri birikimleri var mıdır? İmam Hatip Liselerinde Arapça öğretiminde karşılaşılan sorunlar için çözüm önerileri nelerdir?

İşte tüm bu vb. sorulara verilebilecek cevapları öğretmenler odasında yapılan değerlendirmelerden veya dost sohbetlerinden ziyade, bilimsel bir ortama taşıyarak İmam Hatip Liselerindeki Arapça Öğretiminin Niteliğinin Artırılmasına katkı sağlamak, sempozyumumuzun temel amacı olmuştur.