yılkı atlar gibi kaçtı arkasına bakmadan. Körpe kuzular gibi anne sütünü aradı bazen. Sa-dece kendinden değil, hezimete uğrayan gönülleri görünce yüce yüreğiyle özür diledi ya-şamdan ve kendinden… Gün geldi, anlattı olan biteni anlamayana mısralarıyla o an ve gü-nü geldiğinde… Çoğu zaman; sabrı veren Mevla’ya şükür etti alnı secdede. Yıllarla konuş-tu mısralarda, verdiğini geri alacağını bilerek… Matematikle eşitlenmek istedi, ama olma-dı… Acemisiydi hayatın çünkü olgun yaşına inat… Kaçtı bazen kaçması gerekenden çölde ki kervanlara katılarak… Sakince sevildiğine ikna olmak istedi mısralarında… Sevdiğine, sevildiğinde… Sonra toprağa kök saldı birden. Meyvelerin efsununu kabukları kırarak öğ-rendi o an. Hatırlı bir kahve fincanında aradı kahvenin şekerini. Terazilerde denge aradı birden. Sonra Mevla’nın yüce adaletine hayran oldu aniden. Gönlüne Zülfikarlar sapladı bir-den. Tıpkı şiirlerinde olduğu gibi yürekten…
Prof. Dr. İnanç ÖZGEN