İki yılı geçmişti, bir gülümseme yoktu karşılayan, yarına ümit ile uyanmaya bir ses, iyilikler dileyen bir dost…

Sadece iyilikler dileyecek bir sesin, bu dileği hayat bulacak olsun diye, hayat son bulmasın istiyordu.

Hüzünlü bir gülümseme yüzünden hiç eksik olmadan mahzun bir bekleyişin içinde, sabırla, yaşamayı seçmişti.

Habersizce giden ansızın döner miydi?

Neden olmasın?

Gözlerini kapatır, derin bir iç çekiş ile boynunu büker, gülümseme dudağına değer, fısıldardı, bir ihtiyaç, bir rica, bir dua;

‘‘Güzelce gülümseyenim olsun…’’