Farabi, mükemmel bir topluma gidişin önündeki taşları görmemiz için âdeta kendi gününden bugüne seslenir: “Mala mülke tapan insanların bunları istemedikleri yanılgısına düşülür ve erdemli oldukları sanılır. Bu nedenle onlara güvenilir ve onlara karşı önlem alınmaz. Onlardan ne korkulur ne de şüphe edilir. Bu arada gerçek niyetleri gizlenir ve yaşam tarzları ilahi bir yol olarak gösterilir. Dışarıdan bakınca onların dünya nimetinde gözlerinin olmadığı sanılır. Büründükleri görünüm saygı görmelerine, onlara saygı duyulmasına ve istedikleri mala mülke konmalarına yol açar. Herkes o insanlara teslim olur, onları sever ve her ne olursa olsun onların tutkularına esir düşmelerini görmezden gelir, hatta yaptıkları kötülükleri iyilik olarak kabul eder. Böylece bu insanlar herkesin onur ve egemenliğine, malına mülküne, zevkine ve istediğini yapma özgürlüğüne el koyarlar. Tüm bu sahte davranışlar sadece dünya nimetlerine konmak içindir. Vahşi bir hayvan avını nasıl ki bazen şiddet ve göğüs göğse kapışma ile bazen tuzak ve hile ile avlarsa dünya nimetine el koyma da bu yöntemlerle yapılır.”