“İnsan, kendini olduğu gibi; arzuların oyuncağı, kırılgan, acıya duyarlı, kaygılı, kendisine ve geleceğe ilişkin herhangi bir güvenceden ve dayanaktan yoksun bir varlık olarak kabul etme cesaretini gösterdiğinde fark edecek ki: Bir zamanlar neşeyle yıktığı ve şimdi ayakta kalabilmek için üzüntü içinde yeniden inşa etmeye çalıştığı dünya, anlamdan ve hakikatten yoksun, teorilerin boşlukta gezinip kendilerini tükettiği bir cehenneme dönüşmüş.”