Kör bir kuyuda yüreğim. Güneşimi çaldı birileri. Karanlık doldu her yanım. Hapsoldu bu kafese ruhum. Lisanıma kezzap döktüler, yangınlarda kaldı kelimelerim. Avuçlarımda noktalar... Tüm cümleler son buldu. Ve yıldızlar kaydı göğümden. Ay gelmez oldu gecelerime. Günlere dönmez oldu dünya. Zamanın dibine takıldım hatta çakıldım. Lügatimden çıktı bütün bilmişlikler.

Dünyaya hiç gelmemişçesine yabancı, herkesi tanıyormuşçasına tecrübeli.

Ama yalnız, bir başına... Başım bile ağır bana. Âlemi yüklendim sırtıma. Ne yolum belli ne menzilim.

Kör bir kuyuda yüreğim. Ezberledim duvarları. Yine de tutunmaz ellerim. 

Kör bir kuyuda yüreğim. İhtiyacım var rüyaları zindan olan birine lazım olan güce…