Hüzün, yalnızlığın yoldaşıdır. Hüzün yaprakları dağılırsa yalnızlık ağaç gibi kalır... Rüzgârın naif dokunuşuyla mest olan ağaçtan ayrılan yaprak misali savruluyor kelimelerin hüznü birer birer. Derin bir yolculuğa sürüklenirken gözlerimiz takılı kalıyor her bir mısraya sayfalarca. Güzelliğiyle bizi kendisine hapseden edebi sonsuzluk, şömine ateşi çıtırdamasıyla dokunuyor kalbimize bir müebbet gibi... Her kelimeyle yeni bir kapı aralarken sıkı giyinmenize gerek yok, yüreklerinizi ısıtmaya geliyoruz. Kelimelerin hüznü ve sayfalar arasında sessizce dolaşan yalnızlık...