Sönerdi evlerin lambaları,
Kaybolurdum kuytu bir sokakta.
Kılıçtan keskin harfler cenk ederken içimde,
Vurulurdu hep sol yanım.
Senden geriye sağ kalamayan o sol yanım…
Faili meçhul tüm duygularımın!
Yaşamın gülistanında uzandım soğuk mermere, 
Kendimi tanıyamadım kırık aynalarda. 
Ne hâlsizliğim ne de gaflet, bir boşluktu içimde çağlayan. 
Savrulurken takvim yaprakları sen bu kente uzaktın.
Ben ise sana gözyaşın kadar yakın…
O sıra, bilir misin? 
İçimde çok şiir birikti.
Biraz yitiktim, 
Ama olsun; aşk, her gün göremesen de her an sevebilmekti…