Gece yarısı idi. Yarı işkilli, yatağıma uzanmış dinlenmeye çalışıyordum. Kapım çalındı. Saat üçü üç-beş kum tanesi geçmişti. Prometeus bana sesleniyordu; *Hermes! Hermes! Hermes! Yüce Kronos seni görmek istiyor.*

Sesi teatraldi. Sözleri, bir tirat gibi ama yapmacıklı çıkıyordu. Sandaletlerimi giydim. Dışarı çıkınca iki kentavros kollarımı çapraza aldılar ve sürüklemeye başladılar. Koridorun sonunda sinmiş karaltılar gözüme takıldı; *Ne oluyor?*, diye sordum. Şaşkındım. *Tutuklusun!* diye bağırdı Prome­teus, ardından yavaşça, *Sızlan* diye uyardı.