De­mok­ra­si dü­ğü­nün­de, bahar ha­va­sın­da, çalan da çal­dı­ran da mem­nun­du ha­lin­den.
Ne güzel gün­ler­di.”Di`li” geç­miş zaman ile anı­lır oldu o gün­ler; çünkü bi­ri­le­ri için o güzel gün­ler bit­miş­ti bit­miş ol­ma­sı­na ama bi­ri­le­ri için ise “aliy­yül ala” ol­muş­tu. Yani gü­ze­lin de gü­ze­li.
Yıl­lar yıl­la­rı ko­va­la­dı. Ko­va­la­nan her yıl bu ülke hal­kın­dan manen ve mad­den bir şey­ler alıp gö­tür­dü. Mad­den alıp gö­tü­rü­len­ler bi­ri­le­ri­nin önüne yı­ğıl­dı. Manen olan­lar ise kay­bo­lup git­miş­ti.
Halk, is­tem­siz­ce or­ta­sı­na sü­rük­len­di­ği tü­ken­miş­lik send­ro­muy­la baş ede­mez­ken son bir gay­ret­le der­di­ne çare aradı. İlk­ba­har gün­le­ri­ne dön­me­se de güze de ra­zıy­dı şim­di­lik. Güz de ba­har­dan­dı.
Çare mi; Önce Hır­sız Son­ra­sı Ba­har­dı.