Tarlada bir hayli çalışığ yorulan Nasreddin Hoca, dinlenmek için ulu bir ceviz ağacının dibine oturur. Kavuğunu çıkarıp dinlenirken etrafı seyre dalar. Bir koca ağaçtaki küçücük cevizlere bir de tarladaki koca koca kabaklara bakar. Kendi kendine söylenir:

-Hey Rabbim! Biliyorum hikmetinden sual olunmaz. İşine de karışılmaz. Ama şu kocaman kabakları incecik dallar arasında bitiriyorsun da şu küçücük cevizleri kocaman bir ağaçta bitiriyorsun. Küçük cevizler, o incecik bitkilere, bal kabakları da şu koca ağaçlara layık olsa daha doğru olmaz mıydı?

Tam bu sırada ceviz ağacından bir ceviz Hoca`nın kafasına düşüverir. Hoca`nın canı fena halde yanar. Kafasını ovalarken az önce dediklerini hatırlayarak:

-Tövbe Yüce Rabbim tövbe! Ben hata ettim! Bir daha senin işine karışmam. Senin yaptığın her işte bir hikmet varmış. Ya kafama düşen cevizin yerinde koca bir kabak olsaydı benim halim ne olurdu?