“ Artık geri dönemezdim. Göğsünü dolduran nemli saçlarını koklamak isteğiyle başımı ona yaklaştırdım.

Koluyla beni itti. Birden kızdım:

– Nalan, dedim, senden sadece bir fedakârlık istiyorum... Görüyorsun ki, yanıyorum...

– Kenan... Delisin... Normal değilsin... Seni mazur görüyorum... Fakat daha fazla ileri gitme!..

– Merhametin bu noktada kalıyor demek? Sonra bu haksızlığını anlayacaksın ve pişman olacaksın!..

– Sus Kenan!

– Susmayacağım... Tek bir kere benim olacak mısın?”