Adım Avesta. Hayatın, iyilik ve kötülüklerle sunulduğu dünyanın bir canlısıyım. Payıma düşen iyiliklerin barbarlarca elimden alındığı; kötülüğün alçak ruhlarca döşendiği cehennem yolundan kurtulmuş ve sonu mezarda bitmemiş bir kadınım.

Cehennem yolunun cenderesinden kurtulmak için, var gücümle umudun aydınlık kollarına tutunarak koşadurdum özgürlüğüme. Bu koşuda bir gerçeği anlamlandırdım: yaşadıklarım alın yazım değildi. Çünkü bilimin parmak uçlarımızla bize hizmet ettiği iyiliğin yanında, insanlığın evrensel bahçesini tarumar eden zamanın zalim pençesindeyiz. Öyle bir zaman ki; her yerde insanı kahreden bilinçli bir acımasızlık, görmezlik ve sağırlık sürdürüyor hükmünü. Ben; ölümlerin, acıların, kötülüklerin, yalnızlığın, özlemin, sabır denilen sınavından savaşarak geçtim hep. Çok yenilgim oldu bu savaşımda. Yılmadım. Duygularımın ölmesine izin vermedim. Binlerce yıldan bu yana, atalarımdan genlerime aktarılmış insanlık mirasının gereğini yaptım. Saygı duydum, sevgimi sundum güzel insanlara, varlığına borçlu olduğum doğaya ve hayvanlara…