Beş yıl önce ilkini yayımlamış olduğumuz hastalık hikayeleri serisi­nin, üniversitemiz yönetimine başladıktan kısa bir süre sonra kurumu­muzda devam ediyor oluşunun derin mutluluğunu yaşıyorum.

Yazmak; acısıyla, tatlısıyla, eğrisiyle, doğrusuyla insana ait tüm de­ğerlerin yine insana iletilmesi için bir araçtır. Hekim olarak dinlediği­miz hastalarımızın deneyimlerinin duygularıyla birleşerek bize tekrar iletildiği bu kitapta, hastane ortamında yaşadıklarımız öykülenmiş durumda.

Yurdumuzun dört bir yanından katılımla 35 tane öykü yazarı gönüllerini ortaya koyarak bu kitapta birleşti. Bu öyküleri anlamlı kılan, hastalık sürecinde yaşananlara yazarlarının aynı zamanda tanıklık et­meleridir. Yaşananlar onların tanıklıklarıyla tekrar ilgi duyanlara iletil­miş ve her iki tarafı da içsel bir bağla bağlamıştır. Aşık Sümmani`nin dediği gibi:

Ya ben derdim kime şekva edeyim

Hicran benim, firkat benim, verem ben

Hangi bir tabibe sual edeyim

Mecruh benim, Lokman’ı ben, saran ben

Bu öykülerin özünde fikirsel alt yapı yoktur. Hemen hepsi duygu­saldır ve bu nedenle yüreklerimize kolayca dokunmaktadır. İdeolojik yönlerinin olmaması onların tam anlamıyla bir sanat eseri olması için yeter. Çünkü sanat ideolojilerden bağımsızdır ve bu nedenle kalıcıdır. Sanat aynı zamanda yarar gözetmediği için ilkelidir.

Bu kitapta adı geçen yazarlarımıza, yazdıkları öykülerde bize geç­mişimizi unutturmamak için ortaya koydukları çabaları, bu öyküleri okurken, işin bu tarafında duran hekimler olarak fark edemediğimiz kederleri, acıları, sevinçleri, mutlulukları yaşattıkları için teşekkürleri­mi sunarım.