Şimdi anlıyorum... Vaktiyle burada oynamış olanların sesleri tüm bu duvarlara, bu sahneye ve bu balkonlara işlemiş, hem de en başından beri... tıpkı bir ses kutusu gibi. Belki kuliste bir yerlerde bulanan bir düğmeye basmak yeterlidir... İşte o zaman son 50 senede gelip geçen bütün o sesleri, oyunları duyabiliriz...
 
1960’lar... Paris’te iki tiyatro sahnesi...
 
Birinde genç aktris Dominique, yıldızı parladı parlayacak. Onu soyunma odasında bekleyen sevgilisi Jean, yazar namzedi... Diğer sahnede Jean’ın kıskanç annesi, artık yıldızı sönmüş bir aktris ve onun ukala sevgilisi Caveux...
 
Ve iki sahneyi birbirine bağlayan gizli bir geçit... Sisler ardında kalmış anılar, nostalji, melankoli...
 
Çehov’un Martı’sının kişisel bir yeniden yazımı olan Hayattaki Başlangıçlarımız, okuru belleğin izleri ve anıların sürekliliği üzerine düşünmeye davet eden, anlatı içinde bir anlatı.