Her sınavda, her adımda aslında en çok kendini buluyor ve kendine yaklaşıyorsun. Karşılaşmalar, kaderin oyununa dönüşüyor. Olmadık yerlerde, en olmadık zamanlarda birileri gidiyor hayatından ve en olmadık zamanlarda başka birileri geliyor. “Bütün bunların anlamı ne?” diye düşünürken minik kalbinle kusursuz bir öykünün içinde buluveriyorsun kendini. Bir de bakıyorsun ki kendi öykünün içinde yolcu olmuş, savrulup duruyorsun. Anlamaya çalıştıkça batıyor, battıkça çırpınıyor, ne yapacağını anlamadan gittiğin her yol tekrar sana çıkıyor. Ve bir bakıyorsun yıllar sonra her şey geçmiş gibi ama izleri hâlâ tam da olması gerektiği yerde duruyor…