*Geçenlerde bir öğrencim ile seans çalışması için evlerine gitmem gerekiyordu. Annesi beni sitede karşıladı ve çocuğun okuldan dönmesini okulun bahçesinde beraber bekliyorduk. Banklarda otururken, komşusu olan bir genç hanım yanıma oturdu ve o da çocuğunun okuldan dönmesini bekliyordu. Danışanımla konuşmalarına kulak misafiri oldum: Genç anne, kızının başarısından bahsederken inanılmaz bir ruh haline bürünüyordu. Ve kızına koyduğu kurallar inanılmazdı. Hırslı bir şekilde konuşurken kendi emaresinde, kendisi ile ilgili hiçbir bilinç ve davranış biçimi yoktu. Buna rağmen sadece çocuğuyla var olmak ve kendini ispatlamak peşindeydi. Bir süre sonra onun da kızı geldi. Çocukta gördüğüm intiba *anne korkusundan* başka bir şey değildi. Peki, nerede kendi kişiliğimiz ya da çocuğumuzun kişiliği?*