Vücudum kuş kadar hafif ama ruhum sanki tonlarca yükün altında kalmış gibi. Hangi kapıyı açarsam açayım hepsi beni başka bir çıkmaza sürüklüyor. Kapattığım kapıların soğuk paslı sesleri tüm bedenimi ele geçiriyor. Duvarları yıkmak için var gücümle yumrukluyorum ama ne yazık ki sadece ellerim acıyor ve duvarlara çarpmaktan ellerimde çatlaklar oluşuyor, yüreğimi hiç saymıyorum bile. Bin parçaya bölünmüş durumdayım. Her bir parçam, bambaşka yerlerde bambaşka duygular içinde...Ben zor olanı başardım ve de kabul ettim. Olacaklar var, daha iyi bildiğim bir şey daha varsa; o da güzel şeyler olmayacak! Nereden mi biliyorum?