Üzgün bir orman yalnızlığıdır
Savruk bir boşluk acemiliği insan
Taşarken hep kendisini eksiltir
Bir başka boşluğun koynuna

Rüzgâr ateş ve ten durmadan kalbimizi seğirtir
Ben bilmem annem bilmez ki Allah bilir
Severken kimin kalbimizi teğet geçtiğini
Bilirim yürürken kalbi kibirlenen insanlar vardır
Severken kalbi tekleyen insanlar olduğu kadar