O gün babamın gözlerine baktığım son günmüs meğer. Saçlarımı ıslatıp sevdiği gibi yana taramıştım. Hatta okulda sevdiğim kızın adını bile söylemiştim."Ama kızın haberi yok baba " dediğimde o kadar gülmüştü ki ki hiç unutamıyorum. Annem evde yaptığı börek, çörek ne varsa yanımıza almıştık. Babam da mangallık malzemeleri hazırlamıştı. Arabamıza binip yola çıkmıştık. Her yıl biz de bir kaç defa buraya gelirdik. Meğer bu durumu bilen babamın hasımları yolun kenarına pusu kurup beklemeye koyulmuşlar. 
Annem, babam ve annemin kucağında olan kardeşimi oracıkta silahla öldürdüler. Ben arkada korkudan koltuğun arasına sıkışıp yandaki çantayı üzerime alıp orada saatlerce beklediğimi biliyorum. Sonradan yoldan geçen insanların ve gelen ambulansın yardımı ile bizleri götürdüler. Sonrası hep hüzün...