...Söylemeliydim artık. Astsubay amcam geldi o ara harmana. “Sana takım elbise alacağım oğlum, ne istiyorsan onu alayım, hiç mi hatırım yok, lütfen benim için söyle.” dedi.
Benim için önemli biriydi. Köye her geldiğinde mutlaka bana bir hediye getirirdi. Takım elbise veya hediyelerden çok büyüyünce bir gün büyük bir bilim adamı olacağımı söylemesi çok etkilemişti beni. Köyde bozuk aletler veya radyo tamir ederken merakla izlediğim için söylemişti bunu. Belki de öylesine söylemiştir.
“Büyüyünce büyük adam olacaksın, bundan eminim” sözü çok etkilemişti beni. Bu sözü nedeniyle kıramadım onu.
“Peki söylerim amca, sadece sen istediğin için...” dedim.
Harman biterken, güzün en güzel sahnesi gibi, en son kalan saplar makineye yüklendi. Ne isterlerse o türküleri söyleyecektim zaten. Köy ahalisi yarıya yakını bu kadar bekleyişten sonra harmana yığıldı. Birçok türkü söyledim, dedim ya benim doğal yeteneğim.

Şekspir bu konuda şöyle derdi, görmedi elbette bu durumu, çok önceden yazmıştı:
Değil mi bizim erdemlerimiz
Yeteneklerimiz ki
Üstündür herkesten
Başımızı belaya sokan.
Tüm mesele olmak ya da olmamak değil
Olacak her şey oluyor zaten...