Kürtlerin tarihsel izleri, Orta Doğu’nun karmaşık etnik ve kültürel dokusu içerisinde şekillenmiş ve bu bağlamda tarih boyunca farklı kimlik ve aidiyet biçimleriyle varlık göstermiştir. Antik çağlardan itibaren Kürtlerin yaşadığı dağlık bölgeler, onların siyasi ve kültürel yapılarını etkileyen temel unsurlardan biri olmuştur. Tarihsel kaynaklarda, Kürtlerin Medler gibi kadim halklarla ilişkilendirildiği görülmektedir. Bu ilişkilendirme, tarihsel süreklilik ve kültürel aktarım açısından Kürtlerin bölgedeki köklü varlığına işaret etmektedir.
İslam coğrafyasına dâhil olmalarıyla birlikte Kürtler, daha kolektif bir kimlikle hareket etmiş ve ümmetin bir parçası olarak diğer Müslüman topluluklarla entegre olmuştur. Ancak 19. ve 20. yüzyılda milliyetçilik hareketlerinin yükselişi, Kürtler arasında da farklı yaklaşımların filizlenmesine neden olmuştur. Buna rağmen, Kürt toplumunun birçok önde gelen ismi, etnik temelli ayrışmalara karşı durarak İslam’ın birlik ve beraberlik vurgusuna sadık kalmayı tercih etmiştir.
Bu dönemlerde Kürtlerin tarihine dair aktarılan rivayetlerin bir kısmı, ideolojik çıkarlar doğrultusunda yeniden şekillendirilmiştir. Örneğin, Kürtlerin Emevîler dönemiyle olan ilişkilerine dair rivayetlerde, onların İslam içindeki konumları ve diğer topluluklarla bağları üzerine farklı yorumlar yapılmıştır.