Engebeli ve çukurlaşmış patikaları adım gibi biliyor ve bir yerlere çarpmadan hatta kulak zarımı patlatmadan göz
kararı ile yolumu bulabiliyordum. Sürümün ölgün annesinin doğum sancısı azami ölçüde ne kadar can acıtabilirdi ki, yahut insan ruhuna ne derece de sirayet edebilirdi. Ve üzüntüye mahal olurdu. Yahut bu olağan durumlar benim onu görene kadar mıydı?