Herkes gerçek aşkı bulma umuduyla atlar her ilişkiye. Ah bu sefer oldu, tamam tamam buldum bu sefer, yine mi yok ya, iyi o zaman ciddi ilişki istemiyorum artık diyerek devam eden ve her seferinde başa saran bu süreçten geri kalan bir şey var mı diye bir düşünce sarar sonrasında. Fakat elde var kocaman bir sıfır. Ama yine de akıllanmayız ve yaşamadan uslanmayız.

Seni tüketecek bir aşkı yaşamaktan korkup kaçarsan ne kaybettiğini bilememek mi can acıtır yoksa bir daha asla böyle hissedemeyeceğini bilmek mi? Peki bütün korkularına rağmen o aşkı yaşamaktan kaçmayıp ve her şeye razı olup en sonunda yine de kaybedeceğini bilmek mi?

Peki bunlar geçmiş için mi yoksa gelecek mi? Hangisi daha çok tüketecek? Belki yıllar sonra…