Sözdür insanın özü. Bu yüzden ‘söz’ü yitiren herşeyi yitirmiştir. Nicedir bir ölüm sessizliğinde çorak toprağın. Nicedir bir bahar şafağının serin ve ıslak rüzgarlarını beklemekteyim. Gün batıran dağlarımda, yitmiş ve yitirilmiş insanlığım adına ateş avcılığına çıkmış şaire kalbimi sunuyorum.Şair bir şafak müjdecisi.Onsuz bütün zamanlar dar... Ve hayatlar ertelenmiş,Gözleri ıslak olsa da, çelikten iradesiyle ‘güneş’i ‘şafağa’ taşıyan o.Biz bir ‘söz’le yaratıldık. Yine bir ‘söz’le uyandırdın kalbimizi.Evlerde, sokaklarda, ıssız dağ başlarında hep yaşar gibi yaptığımız, ama hiç yaşamadığımız bu kendi hayatımız.‘Gün Batıran Dağlarda Ateş Avcılığı’nı uzun zaman yanımdan ayırmayacağım.