Seni, dünyanın o gücenik ve yılgın
köşesinde seyrettim.
Gülümsüyordun.
Gözlerin, tembihlenmiş iki uslu çocuk gibi hep uzak durdu
yüzümün salıncaklarından.
Gülümsüyordun.
Dökülmüş bir su, goncası yitik bir çiçek
oluyordum.
Gülümsüyordun.
Kalbi kanatlarından başlayarak kırılan bir kuş oluyordum.
Yıllar ve yollar
Buzlar ve harlar...
Belki trilyon an geçecek kalbimden.
Ama sen geçmeyeceksin.
Ömür billah geçmeyeceksin...