“Sıra sende Yunus, hadi git ayaklarını ısıt.”
İşte hayat bu kadar basitti. Git ateşin başına ve ayaklarını ısıt. Belki üç beş kilometre ötemizde Rus gavuruyla kardeşlerimiz muharebeye devam ediyor belki de şu an tam da şu an bir kardeşimizin bağrına Rus kurşunu gelmiş can çekişiyor, belki yüzlercesi donmak üzere yardım bekliyor ya da ne bileyim memlekette anan baban dertlenmiş belki hasta belki hayata bile değil önemi yok. Hatta canımdan çok sevdiğim Gülayşa’mın durumu bile önemli değil. Şu an yapmam gereken tek şey düşmana bir kurşun daha sıkabilmek için donmamak, ayaklarını ısıtabilmek ve hayatta kalabilmek. Vatan sevdası böyle bir şey işte. Bu tarifi imkansız olan bir durum ve yaşamayan hiç kimsenin de anlayabileceğini düşünmüyorum. Nasıl anlatılabilir ki? Şu an hayattaki hiçbir şeyin ayaklarımı ısıtmaktan daha önemli olmadığını anlatabilecek kelimeler var mı?
“Git ve ayaklarını ısıt!”
Aşık olmak değil, aşık kalmaktır aşk.
Bir gülüşün sıcaklığını elli beş sene sonra birkaç damla gözyaşında yeniden bulabilenlerin öyküsüdür Gülayşa.